کنون خود با یک نیه خوش گوار
که می بوید مشک اید از جویه بار
همه بوسه تا زیر برگ گلست
همه کوه پر لاله و سمبل است
به پاییز بل بل بنالد همی
بنالد همی
گل از ناله ی او


آخ ببالد همی
ببالد همی
ندانم که عاشق گل امد
چو از ابر بینم خروش هژبر
بدرد همی باد پیراهنش
درفشان شود اتش اندر تنش