یک یک، دو دو
می خوام شعر بنویسم، تو بگیر بخواب
من مالِ خواب نیستم
هِه
شب بخیر
شماره یک بیداره
بیدارترین
حواسِتون به من ٢ هست؟

من، یه شهرِ سوت و کورَم، که غرقِ وسطِ دریا
یه آتلانتیسِ بى‌نورم پُرِ از دلشوره و فریاد
من یه تایتانیکِ شِکَستَم، که عشقِش مُرده و رفته
یه اقیانوسِ دِلگیرَم که طوفانه و موجیه، همه هفته
من، یه مَهدِ تمدن، پُرِ از خاکى و کوهَم
یه جنگل پُرِ از وحشى، ولى خُب پاک و انبوهَم
یه کُمونیستَم من که می گم، دیگه خدایى نیست
پیشِ تو خُب نیستم آره نیستم، ولى مِثلِت خدایى نیست

من می خوره به دیوار سَرَم، هِى می گیره به سیگار پَرَم
من، حقِ کسیو نخوردم، ولى از همیشه که بیمارتَرَم
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم، پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه، خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

اى کاش به مغزَم رُجوع می کردى تا نگاهِ واقعى را دریابى
کاش من را می فهمیدى و می کردیم حتى جهان را هم یارى
کاش من را می فهمیدى و می کردیم کودکان را همراهى
ای کاش … !

از بیرون کلاً جِر، از درون مُنفجِر
از اینجا طَرد شده، از اونجا سرد شو که
فرقى نداره با اینجا اونام، یه جورى پِىِ دودَن و سَر شُلِه
جَمعاشونَم خَز شد
هِه
آ بیا
از بیرون سَرصِداى مریض، خاکیَن بچه‌هاى تمیز
دلاى پاک، پاکَن هنوزا ولى خُب، وسطِ ضَجّه ‌هاى سَرریز
وسطِ گرگاى وحشى، بایدَم این جورى خُب پاره‌ تر شى
وسطِ جشن و خنده‌هات یهو میُفته یه خُمپاره مَشتى
هِى
عَجب روزایى رفتن، عَجب رِفیقایى رفتن زیرِ خاک
همه عینِ لاکپشت، قَدَما کوچیک همه یه جورایى رفتن زیرِ لاک
من، لِه شده همه شعرام، وسطِ بُغضِ اِنفجاریه ساز
خونَم شده یه اِنفرادیه باز
فامیل نه
بیخودی اِنفرادى بِتاز
من شدم یه خُلِ خنده‌دار، مغز گیج و کُلِ شب به کار
من اصلاً حالَم خوش نى، مامان، نذرى شُله زرد بذار
من به کُل یه سَرصِدام، یه تَن یه خُلِ بَدصِدام
من، خیز وَر می دارم فقط از یه گُل، به گُلِ بعد سه گام
هِه
انگا بسکتباله

من می خوره به دیوار سَرَم، هِى می گیره به سیگار پَرَم
من، حقِ کسیو نخوردم، ولى از همیشه که بیمارتَرَم
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم، پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه، خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

اى کاش به من پنجره‌اى از تو باز می شد
که تمامِ درهاى عالم را به روى ما باز می کرد
و همه‌ى درّه ‌ها را بسته
اى کاش
ای کاش

آره ما هر کارى کردیم اَخ بود، هر جایى بدبین اَخمو
ما لخت خوابیدم حتى اگه، هوا طوفانى یخ بود
هَمَش قاطى رفوزه ها می شیم تجدیدى از خوب
ما دنیامون چه بى‌رحم بود، هرکى خوب بود می رفت زود
هَمَش پُرِه استرس هم آبجوى اسمى هم دود
درساى تِستى مردود، نقشاى زندگى فقط طرح ‌هاى مشکى کمبود
درداى عشقی هم توم یه حرفاى زشتى هم موند
نمی بینم دیگه من حتى بهشتى از دور
هَمَش تاریکى هِى درد، مگه خُب داریم اِنقد
همه چى قفل و منم می زنم خاکى مِنبَعد
چِقَد بَده خدایى، که اِنقده از همه لحاظ اَزَم جدایى
الآن باید دوتایى
یه جاهایى بودیم اَصَن نَفَهمى کجایى
تیریپ خَلسه و کُمایى
تو مَنى مَن شُمایى
دنیا رو دریا می کردیم می شُدیم هر دو ماهى
امّا موندى سَرِ دو راهى
دِلَم داره یه خواهش
که بگى چى شد نمیُفتى دیگه به یادِش
من موندم و یه چالِش
اونى که گفت بِرى رو فقط می خوام بِگامِش
من موندم و یه دنیا که تو اَزَش گُم شدى
منم و زدن و رفتنمو رَد گُم کنى
منم و پُر شدن، تو هم از مَردُم پُرى
منم و گَچ بُرىِ مغزَمو لَش خورى با تُرمزى که تَش بُرید
منم و اَشک و وید
هه عجب رو بازى کردى
تو همه رفتارات فیلمه ...
می دونى
تو تنها هُنرِت این که اَزَم فیلم بگیریه
هه عَجب مَرامى داشتى
تو منو تو هر سَرابى کاشتى
دلهره،فازِ بد، توَهم
کاش تموم شه این قهرا بى آشتى

اى کاش به قلبَم طلوع می کردى
تا آتشِ چشمانَت بر هر کسى جُز من خاموش می شد
کاش
هى
اى کاش

یه پروانه‌ ى تنها وسطِ، یه دَشتِ بى روحَم
بدونِ جُفت و جونور و کَشتیَم، ولى نوحَم
یه ابراهیمِ بى چاقو و قُربانى و بى فرزند
یه جمهورىِ اسلامى ولى، آزاد و بى تَرفند

من می خوره به دیوار سَرَم، هِى می گیره به سیگار پَرَم
من، حقِ کسیو نخوردم، ولى از همیشه که بیمارتَرَم
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم، پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه، خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

من اگه می زنم تو گوشِت
قَلبَمَم می لرزه ولى این غروبو دوس ندارم می زنم طلوع شِه
خونِ همه صورَتَم، خونِ همه جونِت
چون قرمزه رنگِ زبونِت می زنم که جور شه
می زنم که پا شى، از خوابِ خُمارى
می زنم که پاک شى، رو بَرگام یه غُبارى
می زنم می گیرم، هر چیزى که دارى
می زنم با قدرت ولى پُرِ ریزه کارى
دنبالِ تنوع، باختَم اون هَمَش بُرد
من همه چیزَم بِهَم ریخت تا تَنَم به تَنَش خورد
همون بهتر که لَش بُرد، بیخودى روزو نَشمُر
گُشنِگیشَم پاى مَنه می زد حتى مِعدَش غُر
دنبالِ مو تو ظرفِ غذا بود، گیرو هَمَش سه پیچه
دائماً به فکرِ این بود که فقط بپیچه
می بَست دروغ و داد و دوز و کَلک به ریشِت
بى جنبه و بى بته، می زد فقط به ریشه
من می بُرّم و می دوزَم، می سوزَم و می سوزَم
می پوسَم و می پوسَم، تا روشن شى از دیروزَم
من بیست چهار ساعتى روزَم، بى خواسته هام پیروزَم
من بیست همیشه بى نوزدم، ولى خسته‌ ام از دیروزَم
نوشِ جونِت بفرما، ولى خُب این وسط رفتیم به فاک یه سَر ما
یه چِشِمون به گرما، یه چشم به سوز و سرما
یه دوتا چشم هم اضافه شد که پُشته سَرِ ما

می گیره از تو سَرَم درد، چِشام از گریه وَرَم کرد
صورَتَم شِکسته تَنَم زرد، نِگام خسته بَدَن سَرد
صورَتَم شِکسته تَنَم زرد
من رَکَب خوردم، یه فازِ بَد فُرمَم
من که فقط گُل می دادم، مِثه یه قاصِدک مُردَم
من تو بِلَک لیستَم
نمی خوان دیگه منو اَصَن ولى من قاتلِ شاپَرَک نیستم
من تو نَشکستن از تَرَک بیستَم
من با چِشم بسته بیدارم، حرفام به دردام بستگى دارن
من از دراى بسته بیزارم، خسته از این مَردُم بَس که بیکارَن
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم، پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه، خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

من بى چَک و چونه می گیرم مغزو نشونه
چون بى چِک و سَفته به نفعِ هر دوعِمونه
من غُد و دیوونه، بدونِ کُت و بى خونه
هه رپى و لَش میام تو باس بدویى خونه
من رو اَمو راستَم، خوبَم و خاصَّم
دادم بِره حتى وقتى روحَمو خواستن
من بى چَک و چونه می شینم رو نوکِ قلّه
می بینم خوبه و کُلِّ مُخا رو موزیکَم قُفله
هه آروم و خسته ولى خُب بد شیر و گُنده
بعضى وقتا نَرم یه وقتا وحشى و تُنده
کارام ضِد و نقیضه رفتارام
یه رو منفى یه رو مثبت و رو تیترِ اخبارام
یهو دیدى رفت پاهام رو صورتِت رو همکارات
یهو دیدى اذیت شد همه زور و افکارات
یهو دیدى زدمو رفتمو بد کَفِ منى
یهو دیدى که فقط یه چى بهت رفته همین
هه
نوشِ جونِت عزیزم، پُشتِ سَرَمَم برو بگو که من مَریضَم
اگه بازم می خواى بگو برات بریزم، من وَصلِ شیلنگ یه ریزَم
هَنو بى دنده تیزَم، پس بِپّا نخور به میزَم
که دست به مُهره بازیه، با اینکه هنوزَم خیسه مُهره قاضیه
می زنم بَد هم می زنم که نگى راضیه
من بى مُخَم و بى کَلّه، نگو صحنه سازیه
می زنم به قلعه، نمی ذارم که به این راحتیا بِبَلعه
اِنگا اصلیتَم نازیه، نَنَم ازم آسیه
پس سعى نکن که وایسى هِى
من از اونام که خنده رو صورتَم ماسیده
و هِى خودشو پاس میده
من اونیَم که فحش می خوره ولى راس می گه
چون زبونِش فارسیه
چون بینِ این همه اون آدمِ آسیه

من نمی دونم چِقَد بد بودم که سَهمَم اینه
نمی فهمم چی کم داشتم اَصَن از بقیه
من چیکار کردم که اِنقدر لَجن و ممنوع شدم
من چرا اِنقده از کینه پُرَم و دلخورَم
من چرا از مادرَم دل می کَنم از خواهرت دل میبرَم
من چرا می چرخه این شکلى سَرَم، پِیک می زنم
من چرا، بُغضَم غذاى هرشبه تنها شدم
من چرا، اَشکَم نمی ریزه و هِى پِلک می زنم
من چرا، چند تا چندا رِل می زنم، وِل میپَرم
من چرا، بهشت اونوره اینورم
من چرا، از همیشه غمگین تَرَم، سنگین سَرَم

من می خوره به دیوار سَرَم، هِى می گیره به سیگار پَرَم
من، حقِ کسیو نخوردم، ولى از همیشه که بیمارتَرَم
من تَهِ یه چاهِ عمیقَم، پَنچَر وسطِ راهِ حقیقت
من یکى شدم که دیگه، خیلى فرق باهام داره سَلیقَت

منظور از من ، تو این آهنگ ایران بود
من از زبونِ اون گفتم، خُب اون که زبون نداره
یه وقت سوءِ تفاهم نشه
آخه من کوچیکتر از این حرفام
درضمن هر کسى می تونه یه من باشه
هر منى که خودش بخواد
مثلا من عاشقِ خونه ساختنم