گفتم رخت ندیدم گفتا ندیده باشی
گفتم زِ غم خمیدم گفتا خمیده باشی
گفتم زِ گل ستاندن گفتا که بوی بردی
گفتم گلی نچیدم گفتا نچیده باشی
گفتم زِ خود بریدم آن باده تا چشیدم
گفتا چه زان چشیدی از خود بریده باشی
گفتم به کام وصلت خواهم رسید روزی
گفتا که نیک بنگر شاید رسیده باشی
گفتم که در فراغت بس خون دل که خوردم
گفتا که سهل باشید جورم کشیده باشی
گفتم جفا تا کی گفتا همیشه باشد
از ما وفا نیاید شاید شنیده باشی
گفتم به کام وصلت خواهم رسید روزی
گفتا که نیک بنگر شاید رسیده باشی