من ذره و خورشید لقایی تو مرا
بیمار غمم عین دوایی تو مرا
بی بال و پر اندر پی تو می پرم
من که شده ام چو کهربایی تو ما

ای دوست به دوستی قرینیم تو را
هر جا که قدم نهی زیمینیم تورا
در مذهب عاشقیس روا کی باشد
عالم به تو ببینیم و نبینیم تو را

امروز من و جام صبوحی در دست
می افتم و میخیزم و میگردم مست
با سرو بلند خویش من مستم و پست
من نیست شوم تا نبود جز وی هست