با من بمان ای تو خوب، ای یگانه برخیز، برخیز، برخیز ‏با من بیا ای تو از خود گریزان من بی‌تو گم می‌کنم راهِ خانه. ‏با من سخن سرکن ای ساکتِ پر فسانه آیینه‌ی بیکرانه. ‏می‌ترسم ای سایه، می‌ترسم ای دوست، می‌پرسم آخر بگو تا بدانم ‏نفرین و خشمِ کدامین سگِ صرعیِ مست این ظلمتِ غرقِ خون و لجن را ‏چونین پر از هول و تشویش کرده‏ست؟ ای کاش می‌شد بدانیم ‏ناگه غروبِ کدامین ستاره ‏ژرفای شب را چنین بیش کرده‏ست؟‏هشدار ای سایه ره تیره‌تر شد ‏دیگر نه دست و نه دیوار دیگر نه دیوار نه دوست ‏دیگر به من تکیه کن، ا‏ی من، ای دوست، امّا هشدار کاین‌سو کمین‌گاه وحشت ‏وآن سو هیولای هول است ‏وز هیچ‌یک هیچ مهری نه بر ما ‏ای سایه، ناگه دلم ریخت، افسرد، افسرد ا‏ی کاش می‌شد بدانیم ‏ناگه کدامین ستاره فرو مرد؟