{سعدی، حافظ}فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادمبنده عشقم و از هر دو جهان آزادمتا شدم حلقه به گوش در میخانه عشقهر دم آید غمی از نو به مبارک بادمنیست بر لوح دلم جز الف قامت دوستچه کنم حرف دگر یاد نداد استادممن از آن روز که دربند توام آزادمپادشاهم که به دست تو اسیر افتادمبه وفای تو کز آن روز که دلبند منیدل نبستم به وفای کس و در نگشادممی‌نماید که جفای فلک از دامن مندست کوته نکند تا نکند بنیادمور تحمل نکنم جور زمان را چه کنمداوری نیست که از وی بستاند دادم