دیگر این ابر بهاری
جان باریدن ندارد
این گل خشکیده دیگر
ارزش چیدن ندارد
این همه دیوانگی را
با که گویم با که گویم
آبروی رفته ام را
در کجا باید بجویم
پیش چشمم چون به نرمی
میخرامی میخرامی
در درونم می نشیند
شوکران تلخکامی
نام تو چون قصه هر شب
می نشیند بر لب من
غصه ات پایان ندارد
در هزار و یک شب من
روی بالینم به گریه
نیمه شب سر میگذارم من
از تو این دیوانگی را
هدیه دارم هدیه دارم من
ای نهال سبز تازه
فصل بی بارم تو کردی تو
بی نصیب و بی قرار و
زار و بیمارم تو کردی تو
غم عشق تو مادرزاد دارم
نه از آموزش استاد دارم
بدان شادم که از یمن غم تو
خراب آباد دل آباد دارم
خراب آباد دل آباد دارم …

ای دریغا ای دریغا
از جوانی از جوانی
سوخت و دود هوا شد
پیش رویم زندگانی
با خودت این نیمه جان را
این دل بی آشیان را
تا کجاها تا کجاها
میکشانی میکشانی
ای نهال سبز تازه
فصل بی بارم تو کردی تو
بی نصیب و بی قرار و
زار و بیمارم تو کردی تو
طاقت ماندن ندارم
آه ای دنیا خداحافط
میروم تنهای تنها
ای گل زیبا خداحافظ