حيف من بود كه واست هركاری كردم به چشمت كم بود
كه هرچي راه اومدم باز تو داشتی کم بود
زیادی بودم واسه تو تقصیر من بود حیف من بود
حيف من كه تو رويا زندگی‌كردم با توی ترسو
مي‌دونم بهونه‌هاتم همه از قصد بود
یه‌روزی می‌فهمی مثل من واست کم بود
حیف من بود
منو دادی از دست ديگه
ديگه قلبم سيره
ديگه حرفات نداره رو مغز من تاثير هی
من مگه بد نبودم؟ چرا چشمات ترسيده
مگه كم نبودم؟ برو خستَم ديگه
نه دیگه می‌پیچه تو گوشم صدا پات
نه دیگه بی‌دلیل می‌شم واست فداکار
نه دیگه این‌دفعه نمی‌کنم اشتباه
خودمو ازت می‌گیرم بهترین‌انتقام
نه دیگه این تو بمیری مثل قبلنا نیست
نه دیگه هیچی واسه من مثل اولا نیست
نه دیگه دوری و دوستی هم جواب نمیده
همه‌چی تمومه چرا چشمات پر از امیده؟