غمت از ماه می‌ریزه
رو تنهاییم می‌شینه
کسی اصلا حواسش نیست
چه‌قدر این‌لحظه غمگینه
چشات ترانه‌ای از
گرمای جنگ سرده
که این‌غم گرچه زیبا نیست
ولی زیباترت کرده
پشت پلکت انگار
خوابیده یه‌خورشید
رو خط لبخندت
جامونده شعری که
ازمردن می‌ترسید
تردی مثل بارون
جاری مثل مهتاب
آرومی شبیه دریایی که انگار
حیفه پاشه ازخواب
بمون تا من نگم ای کاش
مثل تحریر گرمی باش
تو هر آواز
شبیه رقص تو رگبار
مثل بارون تو گندمزار
صدام کن باز