من یه خنده‌م که می‌خونه
من یه دیوونه‌م که می دونه
من صدای گریه نازلی شدم
که داره می‌خنده و داغونه
انقدر اشک واسه نداشته‌هاش ریخته که
عاشق ترنم بارونه

بخند بازم، بخند بازم، بخند با خنده‌هات از غصه‌مون کم شه
نمی‌دونم، با این خنده‌ت شاید این روزگار وحشی آدم شه

نسل من با لگد ، پدر از خواب پرید
اما باز روز پدر رفت و جوراب خرید
نسلی که سیلی خورد از همه معلماش
اما هیشکی رنگ اشکاشو ندید

ما که بنگی نشدیم، سیخ و سنگی نشدیم
حال ما خوبه همه، ما مفنگی نشدیم
نسل من عاشق پوسترای رنگی بود و
خواب می دید براش هدیه یه ساز آوردن
یکی جفت پا می‌پرید تو رویات
پاشو اسکل کپسول گازو آوردن

چه می‌شه کرد دنیا رو
هی داریم خالی می‌بندیم
با چش باز اشک می‌ریزیم
با چش بسته می‌خندیم

بخند، بخند بازم، بخند بازم، بخند با خنده‌هات از غصه‌مون کم شه
نمی‌دونم، با این خنده‌ت شاید این روزگار وحشی آدم شه

یادمون داده بودن، دخترا بادکنکن
هیشکی یادمون نداد، که چرا می‌ترکن
یادمون داده بودن پسرا شیرن
کسی یادمون نداد چرا دلگیرن

زیر درخت آلبالو، شادیمونو گم کردیم
گریه به حال خودمون، خنده به مردم کردیم
عمو زنجیرباف، چشامونو می‌بندیم
تو پشت کوه بنداز، ما بازم می‌خندیم

بخند، بخند بازم، بخند بازم، بخند با خنده‌هات از غصه‌مون کم شه
نمی‌دونم، با این خنده‌ت شاید این روزگار وحشی آدم شه