چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگسارینه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاریغم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزدکه دگر بدین گرانی نتوان کشید یاریسحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشته ستتو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذارینه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرممنم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری