ﺷﺎﺧﻪ ی ﻣﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮن دل ﻫﺎ دادم آﺑﺖ را
ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺮﻳﺪه ام ﻋﺬاب و اﺿﻄﺮاﺑﺖ را
ﻛﻰ روا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺎ دﻳﮕﺮی ﮔﻴﺮد ﮔﻠﺎﺑﺖ را
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ دﮔﺮ ای ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﺑﺖ را
زﻧﺪﮔﻰ ﭘﻮچ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺮای ﻫﻴﭻ ﺟﻨﮕﻴﺪم
از ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﺮی ﻛﻪ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻛﺮده ام آﺧﺮ ﭼﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم
ﺧﺎﻧﻪ ی ﻗﻠﺐ ﺗﻮ روزی ﺑﻮده ﺟﺎی اﻣﻦ اﻣﻴﺪم
ﻟﺎﺟﺮم ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻟﺘﻨﮕﻰ آﻏﻮش ﺗﻮ ﺗﺒﻌﻴﺪم
ﻣﻴﺴﭙﺎرﻣﺖ دﺳﺖ ﺧﺪا
ای ﺷﺎﺧﻪ ی از ﻣﻦ ﺟﺪا
درد آﺷﻨﺎی راه دورم ﺑﺎش
ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﻣﻦ وﻳﺮاﻧﻪ ام
ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ام
ﺑﺎران ﻛﻪ زد ﻳﺎدم ﻛﻨﻰ اﻳﻜﺎش
آن ﺷﺒﻰ ﻛﻪ درد ﻣﻦ ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺖ ﻣﺤﺘﺎج ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺑﻮد
ﺑﺎور اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﻰ ﻣﻦ ﻣﻰ روی ﺑﻴﺮﺣﻢ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد
ﻣﻦ دﻋﺎ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدی ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺮﻳﺰ آﻣﻴﻦ ﺑﻮد
ﮔﺮﻳﻪ ی آرام ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ی دﻳﻮار ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد
ﻣﻦ ﻧﻤﺎد ﻳﮏ درﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺑﺮف زﻣﺴﺘﺎﻧﺶ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻄ از ﺧﺎرﻫﺎ زﺧﻤﻴﺴﺖ دﺳﺘﺎﻧﺶ
ﺳﻬﻤﺶ از ﮔﻠﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﻮده ﻏﻴﺮ درد و اﺷﮏ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ
در ﺗﻤﺎم اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎﻳﺶ ﭼﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮده اﻳﻤﺎﻧﺶ