ما بزرگ و نادانیم
مثل گاو می نوشیم
مرتعی سرابی را
قحطی است و می دانیم
گریه غرق خواهد کرد
اسب‌ های آبی را
هم درشت و غمگینیم
هم سیاه و بدبینیم
هم برای آبادی
قطره‌ ای نمی باریم
هم نگه نمی داریم
حُرمت خرابی را

شب که می شود خوابیم
صبح و ظهر هم خوابیم
عصر هم که تا شب خواب
شب دوباره تا شب خواب
توی خواب می بینیم
روز آفتابی را

خوب خوب و خوشبختیم
خشک و سفت و سَرسختیم
ما در اوج تنهایی، چون زنان هرجایی
خوبِ خوب می دانیم، راه دوست‌ یابی را
گاو اسب انسانیم، حافظان عرفانیم
حامیان زن هستیم، بندگان تَن هستیم
پاس پاس می داریم، عشق رختخوابی را


علم در نَوَر دیده، ساختارِ پیچیده
جاهلان فهمیده، ما ربات‌ ها روزی
درک می‌کنیم آیا؟، فهم اکتسابی را
مُفلسیم در خوردن، مُمسِکیم در مُردن
ما که از خسیسان و، جمله کاسه لیسانیم
ترک می‌ کنیم آیا، این گدا مُآبی را

رختِ بخت پوشیدیم، مثل گاو نوشیدیم
مثلِ اسب کوشیدیم، مثل ِاشک جوشیدیم
گریه غرق کرد آنگاه ، اسب‌های آبی را
خوب خوب و خوشبختیم ، خشک و سفت و سَرسختیم
ما در اوج تنهایی، چون زنان هرجایی
خوبِ خوب می دانیم، راه دوست‌ یابی را
گاو اسب انسانیم، حافظان عرفانیم
حامیان زن هستیم، بندگان تَن هستیم
پاس پاس میداریم، عشق رختخوابی را

از اساس استادیم، در جناس استادیم
فاضلیم در دانش، فاضلیم در خوانش
ارج می نهیم اما، شعر فاضلابی را