سهیل نفیسی شب گذشته برای اولین‌بار در تالار وحدت به اجرای موسیقی پرداخت و با کنسرت «آواز باد و باران» ناگفته‌هایش را برای مخاطبان اجرا کرد.
به گزارش ریتم نیوز، سهیل نفیسی در این کنسرت مجموعه‌ای از آثار گذشته خود را به همراه چند قطعه جدید در «تالار وحدت» اجرا کرد که به سیاق گذشته، به تنهایی گیتار نواخت و اشعاری از شاعرانی چون نیما یوشیج، احمد شاملو، شفیعی کدکنی، حافظ، مهدی اخوان‌ثالث، فریدون مشیری و ابراهیم منصفی را خواند. اجرا با شعری از شفیعی کدکنی با نام «بگو به باران» آغاز شد و به ترتیب با ترانه‌های «من بهارم تو زمین»، «لحظه دیدار» با شعری از مهدی اخوان‌ثالث پیش رفت و پس از آن با دوغزل «زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد» و «ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار» از حافظ برنامه را اجرا کرد.
این هنرمند در ده سال فعالیت خود سه آلبوم منتشر کرده و از همان ده سال پیش مشغول کار روی آلبومی با غزلیاتی از حافظ است که هنوز منتشر نشده است. اما در اجراهای قبل قطعاتی را به اشعار حافظ اختصاص داد و در این برنامه هم چند قطعه از این سخنور نامی جهان را اجرا کرد. نفیسی در میان اجرا، به قول خودش سری به دفتر ترانه‌های جنوب می زد و اشعاری از ابراهیم منصفی را زمزمه می‌کرد. قطعاتی که 7 سال پیش در آلبوم «ترانه‌های جنوب» از او منتشر شد و با وجود زبان متفاوت و کلماتی که بعضاً به گوش مخاطب ناآشنا است، توانست جایش را حسابی میان مردم باز کند و با نوازندگی مثال زدنی پویا محمودی در کنار سرودهای زیبای رامی و ترانه‌خوانی منحصربه فرد سهیل نفیسی، تبدیل به یکی از مهم‌ترین آلبوم‌های دهه اخیر شود. البته ترانه فارسی «رقصم گرفته بود» از این شاعر جنوبی یکی دیگر از قطعات محبوب نفیسی است که در این کنسرت اجرا شد. او قطعه «بارُن بارکو»، یکی از قدیمی‌ترین کارهای رامی را هم که آن را در یکسال اخیر ساخته، در این اجرا برای اولین‌بار با مخاطبانش به اشتراک گذاشت.
نفیسی که در این کنسرت، 24 قطعه اجرا کرد، برای بیز کنسرت یک قطعه عاشقانه آرام را در نظر گرفته بود و با خواندن قطعه جدید و کوتاه «با من بمان، ای مهربان»، مخاطبانش را با حالی خوش بدرقه کرد. کنسرت سهیل نفیسی به دلیل استقبال مخاطبان برای امشب هم تمدید شده است و احتمالاً به مانند همیشه تا یکسال دیگر خبری از اجرای صحنه‌ای او نباشد. این نوع کنسرت‌ها در واقع در زمره کارهای خاصی قرار می‌گیرد که حتی اگر به لحاظ اصول موسیقایی خیلی شش دانگ هم نباشد (که مشخصاً در نوع نوازندگی گیتار این ضعف به چشم می‌آمد)، تفکر اصیلی که پشت آن‌ها است انقدر قوی است که باعث می‌شود اجرایی خاص و به نوعی خلاف جهت در جریان موسیقی ایران محسوب شود که شاید بتوان گزیده‌کاری و اجرای کم صحنه‌ای سهیل نفیسی را هم به همین جریان نسبت داد. روندی که شاید به لحاظ حرفه‌ای خیلی مقبول نباشد چراکه در اجراهای مکرر است که هنرمند می‌تواند تجربه کسب کند اما از طرفی نشان‌دهنده وسواس و روحیه‌ای از او است که باعث شده خیلی در انزار نباشد و تمام این موارد، از سهیل نفیسی هنرمندی ساخته که شخصیت، موسیقی و نوع ارائه‌ای که از او می‌بینیم، همه در یک راستا و همگون با یکدیگر هستند.