آدما شادن، آزادن،
مثل پرنده ها تو باد.
می رقصن، می خندن، آزادِ آزاد.
آدما خوبن، محبوبن،
با صلابت و هدف،
دست به دست هم میرن، همه تو یه صف.
آدما نیکن، یونیکن،
شیک و رمانتیک،
پاک، ساده، سر به زیر و افتاده.
از دور چه زیبان،
عشّاق در باران،
انگار مستن، بودن، تا ابد هستن.
من خوردم به تو.
به رگهای چشمات.
من خوردم به تو.
به سرمای دستات.
من خوردم به تو.
به آجر به سنگ.
به دیوار سخت به چرخای لنگ.
آدما گرمَن، نرمَن،
انسان های والا.
پله پله اوج می گیرن. از پایین به بالا.
غلت می خورن.
تو عشق. تو رویا.
تو هوای خوب و آبیِ دریا.
آدما ماهَن، آگاهَن،
یاران شفیق،
ساقیان محبت و منجیان غریق
سایه های بلند،
در افق های دور،
صحنه های کشدار و لحظه های عبور.
من خوردم به تو.
به رگهای چشم هات.
من خوردم به تو.
به سرمای دست هات.
من خوردم به تو.
به آجر به سنگ.
به دیوار سخت به چرخای لنگ.