سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
همدم گل نمی‌شود، یاد سمن نمی‌کند

ساقی سیم ساقِ من گر همه دُرد می‌دهد
کیست که تن چو جام مِی جمله دهن نمی‌کند

تا دل هرزه گرد من، رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

با همه عطر دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذر تو خاک را مُشک ختن نمی‌کند

لابه همی کنم پیش کمان ابروش
کشته‌ی غمزه تو حافظ، جفا مکن

سرو چمان من چرا میل چمن...
همدم گل، یاد سمن نمی‌کند

سرو چمان من چرا...

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود
جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند
گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

دی گله‌ای ز طره‌اش کردم و از سر فسوس
پیش کمان ابرویش لابه همی کنم ولی
خاک بنفشه زار را مُشک ختن نمی‌کند