به من بگو کجا به خنده میرسیم؟
حالا که زندگی تکرار ماتمِ
همه هراسِ من از اینه که
چرا هنوز توی نگات یه بغضِ مبهمِ
با تو دقیقه هام بی گریه میگذرن
رو ظلمت و شبم پنجره ای بذار
توی کدوم غروب پناه من میشی؟
وقتی که گم شدم تو دست انتظار
به من بگو کجا به خنده میرسیم؟
بگو کجا به خنده میرسیم؟
دستات تسجمِ عشق و نوازشِ
که تو نهایتِ آرامشِ منی
از سقفِ سرد شب، روشنی می چکه
نگاهم که می کنی، لبخند که میزنی
نگاهم که می کنی، لبخند که میزنی
به من بگو کجا به خنده میرسیم؟
بگو کجا به خنده میرسیم؟
احساسِ داشتنت شیرین و غریب
پیش تو حتی از ابرا سبکترم
اون لحظه که نگات خیرست به آسمون
می تونم از خودم، از گریه بگذرم
به من بگو کجا به خنده میرسیم؟
بگو کجا به خنده میرسیم؟
بگو کجا به خنده میرسیم؟
بگو کجا به خنده میرسیم؟