مثل قطره های بارون روی آجرای زندون
باد سردی که می پیچه تو موهای بید مجنون
مثل شاپرک به امید بغل کردن مهتاب
که شاید به روز بیاد تموم بشه وحشت این خواب

لرزش صدایی از دور روی خط های شکسته
حبس یه آغوش ساده تو هزار تا قفل بسته
نکنه دیر بشه و تموم بشه نور ستاره
ناتموم بمونن جمله های نیمه کار

هر گلی یه عمری داره هر بهاری یه خزونی
هر کتاب قصه ای عاقبتش داره تمومی
آخرش منم همون رهگذرم که تو خیابون
یه روزی رد شده با کفشای خیسش زیر بارون