توی تاریکیه شب آه در جریان بود
زل زدم به آسمون عینکم دودی شد
با صدای زنگ در یهو بارون بارید
دستای خونه پر از گل داوودی شد
ماه از راه رسید روی راه پله نشست
دکمه های قلب من دونه دونش گم شدند
گفتم این یه معجزست خیره شد به آسمون
همه ی ستاره ها دونه دونه گل شدند
مهربونی ای عشق نازنینی ای عشق
آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق
مهربونی ای عشق نازنینی ای عشق
آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق

نخ بادبادکمو یه جوری وا می کرد
تا که هر جا خواستم بتونم پر بکشم
یه جوری تشنم کرد که می شد دریا رو
مثل یه لیوان آب یه نفس سر بکشم
من چه می دونستم اومده زود بره
چه غروبی داشتند خنده های آخرش
موقع خداحافظی یه تپش از قلبم
مثل پروانه نشست روی سنجاق سرش
مهربونی ای عشق نازنینی ای عشق
آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق
مهربونی ای عشق نازنینی ای عشق
آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق