ای بی تو دل تنگم بازیچه‌ ی طوفان ها
چشمان تب آلودم باریکه‌ ی باران ها
مجنون بیابن ها افسانه‌ی محجوریست
لیلای من اینک من مجنون خیابان ها
آویخته‌ ی دردم آمیخته ی مردم
تا گم شوم از خود گم در جمع پریشان ها
باز ساقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

با این تپش جاری تمثیل من است آری
این بارش رگباری بر شیشه‌ی دکان ها
با زمزمه یی غم بار تکرار من است انگار
تنهایی فوّاره در خالی میدان ها
دریاب ، مرا ای دوست ای دست رهاننده !
تا تخته برم بیرون از ورطه ی توفان ها
باز ساقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی