پشت خط قرمز ترانه هام عابره
یه شهره گم شده تو دود
راوی خاطره های زخمیم
پر نوستالژی روزای کبود
پر بغضم پر بهت انتظار
انتظاری عبث پوچ و محال
انتظار با تو همسفر شدن
دوباره میون جاده ی شمال
دلم پره بیا بازم با هم دیگه بریم سفر
جای ما اونجا خالیه منو ببر منو ببر
یه عمر جاده ی شمال منتظر عبور ماست
نمیدونه یکی از اون دوتا قناری بی صداست
من پر از خوابای نیمه کاره ام
پر یاد روزای رفته به باد
چشامو میبندمو وا میکنم
تا شاید عطرت به خاطرم بیاد
تا شاید دوباره همسفر بشیم
توی جاده ای به مقصد جهان
با همون پیکان قراضه که یه روز
یکی جاش گذاشت کنار اتوبان
یه پیکان قراضه است
ولی توی رویاش هنوزم جوونه
خیالش میتونه بازم توی جاده یه کله برونه
خیالش هنوزم موتور مونده باقی تو صندوق سینه
یه پیکان قراضه کنار اتوبان داره خواب میبینه
از کنار کودکی هام میگذرم
از رهاترین روزای زندگی
کاش میشد یه لحظه تکرار بشه
اون هوای سر به زیر سادگی
کاش میشد دوباره پا به پا بشیم
کاش میشد حتی شده واسه یه بار
کودکانه ها دوباره گل کنن
تو عبور از خیابون لاله زار
لاله زار کاش میتونستیم همیشه بچه بمونیم
عمو زنجیربافو بازم توی کوچت بخونیم
لیموناد شیشه ای دو هزار لواشک برگی یه شاهی
بابا نون نداد نوشتن توی دفترای کاهی
لاله زاری که هنوز تو کوچه هاش خاطره های ما پرسه میزنه
سره کوچه ملیش مردیه که داره توی رویاهاش جون میکنه
سره کوچه ملی یه مرد یه مرد
که سی سال پیش ساعتش یخ زده
نمیدونه دنیا چه رنگی شده نمیدونه کی رفته کی اومده
سره کوچه ملی یه مرد یه مرد تو یه پالتوی کهنه ی عهد بوق
داره عابرارو نگاه میکنه که رد میشن از کوچه های شلوغ
حیف نمیشه به عقب برگردیم
به شبای پرسه و دربه دری
کافه چی دکمه برگشتو بزن
به روزای خوب کافه نادری
چشمک ستاره ها میشمردیم یادته
واسه تنهایی شب غصه میخوردیم یادته
من مثل سایه ی تو، تو واسه من مثل نفس
هردومون برای هم میمردیم یادته