برخیز و مخور غم جهان گذران
برخیز و مخور غم جهان گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران
خیام اگر ز باده مستی خوش باش
خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با لاله رخی اگر نشستی خوش باش
پایان همه عمر جهان نیستی است
پندار که نیستی
پندار که نیستی چو هستی خوش باش

ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست
ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست
بی باده ی گلرنگ نمی شاید زیست
بی باده ی گلرنگ نمی شاید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزه ی خاک ما تماشاگه کیست
تا سبزه ی خاک ما تماشاگه کیست