دل جای تو شد وگرنه پرخون کنمش
در دیده تویی وگرنه جیحون کنمش

امید وصال توست جان را ورنه
از تن به هزار حیله بیرون کنمش

در هجرانم قرار می باید و نیست
آسایش جان زار می باید و نیست

سرمایه روزگار می باید و نیست
یعنی که وصال یار می باید و نیست

عشقی که کسش چارہ نداند این است
دردی که ز من جان بستاند این است

چشمی که همیشمه خون فشاند این است
آن شب که به روزم نرساند این است

سودای سر بی سر و سامان یک سو
بی مهری چرخ و دور گردان یک سو

اندیشه خاطر پریشان یک سو
اینها همه یک سو غم جانان یک سو

از دیده سنگ خون چکاند غم تو
بیگانه و آشنا نداند غم تو

دم در کشم و غمت همه نوش کنم
تا از پس من به کس نماند غم تو