به سر می دوم رو به خانه ی توکه شاید بیابم نشانه ی توفتاده زپا خسته آمده امکه سر بگذارم به شانه توبه یادت به هر سو نظاره کنمزداغت به تن جامه پاره کنمغمت گر به جانم شرر نزندهوای جنونم به سر نزندامید دلم در برم بنشینتا مگر زدلم غم برون برودوگر نه زچشم نخفته منتا سپیده دمان جوی خون برودزجور فلک مانده در قفسمتا به سنگ ستم پر شکسته مراوگر این قفس را به هم شکنمتا کجا ببرد بال خسته مرانخیزد نغمه ی مستانه ی توشده پر گرد غم کاشانه ی توگرفته شعرتو روی زمین راچرا زیر زمین شد خانه ی توبه سر می دوم رو به خانه ی توکه شاید بیابم نشانه ی توفتاده زپا خسته آمده امکه سر بگذارم به شانه تو