7 ساله بودم که پلاک بابا رو تو گردنم داشتم
تو باغچمون جای گلای رنگارنگ گلوله می کاشتم
7 ساله بودم که پرواز بابا رو انکار می کردم
با یه تفنگ از چوب با دشمن فرضی پیکار میکردم
مادر دلش می سوخت هی گریه می کرد و شکسته تر می شد
با دیدن عکس بابا روی دیوار دلخسته تر می شد

سال ها گذشت و من بی نعمت بابا عمرو گذر کردم
به خاک خوزستان به سنگر بابا تنها سفر کردم
حال عجیبی بود انگار اون سنگر بوی پدر می داد
بوییدن عطر اون لاله های سرخ شوق سفر می داد
اون لحظه فهمیدم حالا اگر هستم از غیرت باباست
حالا روی نقشه با افتخار میگم ایرانِ من، ایرانِ من، ایرانِ من اینجاست