به رهی دیدم برگ خزان
افسرده ز بیداد زمان
كز شاخه جدا بود

چو ز گلشن رو كرده نهان
در رهگذرش باد خزان
چون پیك بلا بود

ای برگ ستمدیده ی پاییزی
آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی
روزی تو در آغوش گلی بودی
دلداده و مدهوش گلی بودی
ای عاشق شیدا
دلداده ی رسوا
گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی
باشد نه وفایی
جز ستم ز وی نبرده ام
تیر غمش در دل بنشاندم
در غم او من جان بفشاندم
تا شد نو گلِ گلشن و زیب چمن
رفت آن گل من از دست
با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد بار گران
وین پیكر بی جان
ای تازه گلِ گلشن
پژمرده شوی چون من
هر برگ تو افتد به رهی افسرده و بی جان

رفت آن گل من از دست
با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد بار گران
وین پیكر بی جان
ای تازه گلِ گلشن
پژمرده شوی چون من
هر برگ تو افتد به رهی افسرده و بی جان