غرورم اگه فرصتی داده بود
سرم رو میذاشتم روی شونه هات
چی میشد بفهمی که مجنونم و 
من و جا بدی بین دیوونه هات
غرورم اگه فرصتی داده بود
می موندی کنارم که تنها نشم
اسیر دروغای مردم نشی
تو آغوش دلتنگی ها جا نشم
یه عمره می خندم که رسوا نشم
نمی دونم این درد یا مرحمه
خیال می کنم هستی اینجا ولی
یچیزی یجوری یجایی کمه
غرورت رو با چی عوض می کنی
غروباتو با کی قدم میزنی
کدوم رنگ رنگین کمون دستته
که رو زندگیم زنگ غم میزنی
یوقتایی باید شکستش بدی
غروری که عمرت رو کم می کنه
به بغضم یه شب حکم بارون بده
همین بغض سنگی خفه ام می کنه