روی گرامافون، چرخیدن مهتاب
تو سمفونی شب، آغاز من در خواب
کوچه مشخص نیست، این روبه‌رو دریاست
زیبایی محضه، حتی خدا اینجاست
تو باز می‌رقصی؛ با موج، با مهتاب، در باد
من باز می‌رقصم؛ کنج اتاق خواب، در یاد
تو مِه فرومی‌ریم، سال هزاروچند، با تو
هر روز، پرواز از تجریش تا دربند، با تو
پرواز می‌کردیم تا کافه، توی برف
هی حرف پشت حرف
هی حرف پشت حرف
حالا، تو این لحظه، رو بام تهرانیم
بارون شروع می‌شه، تو بیت پایانی
 
تو باز می‌رقصی؛ با موج، با مهتاب، در باد
من باز می‌رقصم؛ کنج اتاق خواب، در یاد
تو مِه فرومی‌ریم سال هزاروچند، با تو
هر روز، پرواز از تجریش تا دربند، با تو
 
مهتاب می‌چرخه، روی گرامافون
تو باز می‌رقصی، تنهایی، تو بالُن
بالُنِ شخصیِ پرواز تا تجریش
انگار می‌گیری آینده رو، از پیش
این فصل از خوابم، داره تموم می‌شه
بارون شروع می‌شه، بارون شروع می‌شه