تو دریای شب موهات غرقم کن
کی می تونه به جز تو برمودا باشه
نمی خوام قایق سوراخ دنیامون
کنار زرق و برق کشتیا باشه
از اینم می شه دورافتاده تر باشیم
تمام عمرمون ساحل جهنم بود
زیادی بیخیالِ هردومون بودی
زیادی عاشقت بودم ولی کم بود
از عشق تو شاعر شدم
تو با خودت برو من با خودم
اندوه تو بر شانه ام
تو آتشی و من پروانه ام
از عشق تو شاعر شدم
تو با خودت برو من با خودم
اندوه تو بر شانه ام
تو آتشی و من پروانه ام

یه کم طوفان بزن تو صورت خوابم
من از آرامش چشمات می ترسم
نگو چیز عجیبی که نمی فهمم
همین جوریشم از حرفات می ترسم
بزن پارومو بشکن توی اقیانوس
از اون زخمای کاری که تهش مرگه
منو محکوم عمق اشتباهم کن
از اون حکمای داری که تهش مرگه
از عشق تو شاعر شدم
تو با خودت برو من با خودم
اندوه تو بر شانه ام
تو آتشی و من پروانه ام
از عشق تو شاعر شدم
تو با خودت برو من با خودم
اندوه تو بر شانه ام
تو آتشی و من پروانه ام