مثه آبی که می ریزه
واسه جمع کردنش دیره
دلی که بشکنه هیچ وقت
دیگه آروم نمی گیره
تا وقتی که خدایی هست
رفیق راه من باشه
تو هر جایی زمین خوردی
شاید از آهِ من باشه
به غیر از عشق و آرامش
چه احساسی بهت دادم
که حقم جای خالیته
بازم دستام می لرزند
بازم به گریه افتادم
مگه دیوونه حالیته
ببین همپای این رگبار
دارم تو کوچه می بارم
تموم لحظه هامونو
باید زنده نگه دارم
فقط خواب تو می تونه
تو شب هایی که بارونه
یه مرد سخت و مغرورو
به خاکستر بنشونه