انتظار برای صدای زخمی خش‌دار

صداها و سازهای زیادی یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند و فقط برخی از آنها در حافظه و گوش مردم برای همیشه جا می‌گیرند و هر قدر هم انتقاد و حاشیه برای یک صدا ایجاد شود، اگر مردم آن را انتخاب کرده باشند، باز هم دوستش می‌دارند و پای صدای مورد علاقه‌شان می‌مانند.

این سال‌ها هم که به قول معروف موسیقی پاپ بی در و پیکر شده است، خیلی صداها آمده‌اند و رفته‌اند، انگار که فقط یکی از مهمانان ناخوانده موسیقی پاپ بوده‌اند.

در این میان محسن چاووشی خواننده‌ای بود که با صدای زخمی و خش‌دارش خیلی‌ها را پاگیر موسیقی‌اش کرد. آن‌قدر که هنوز هم منتظر انتشار آلبوم‌ها و تک آهنگ‌هایش بمانند و اخبار او را رصد کنند.

او از خواندن در فیلم سینمایی «علی سنتوری» داریوش مهرجویی تا انتشار آلبوم‌های «پرچم سفید» و «من خود آن سیزدهم» و.... همیشه مخاطبان زیادی داشته که منتظر انتشار کارهایش باشند و در همهمه سازها و صداهایی که هر یک نغمه خود می‌خوانند و می‌روند، او را به حافظه خود بسپارند و او را «آقای خاص» خطاب کنند.

چاووشی در روند انتشار موسیقی‌های خود سیر جالبی را طی کرده است. آن‌قدر که می‌توان گفت هر چند صدایش همیشه زخمی و خش‌دار مانده، اما کارهایش طی سال‌های گذشته از سیاهی به سپیدی آمده‌اند و به خود رنگ امید گرفته‌اند، آن‌قدر که شعر مولانا را با همین صدا بخواند و حس شعف و حرکت در مخاطبش ایجاد کند.