یک استیج برای دو نسل از موسیقی!

کنسرت های متفاوتی این روزها در حال اجرا هست. خوشبختانه موزیسین ها با هر سبکی توانسته اند از دفتر موسیقی وزارت ارشاد مجوز کسب کنند و مخاطبان خود را به سالن ها بکشند. در بین این همه کنسرت، در روز های اخر مهر ماه کنسرتی برگزار شد که دو نسل متفاوت را با هم روی یک استیج داشت.

گروه کوک که سال گذشته اولین کنسرتش را برگزار کرد این بار دوباره در مهر ماه روی استیج آمد. اما با یک تفاوت بزرگ!

گروه کوک که می توان گفت ترکیبی از نوازندگانی بود که هر کدامشان قابلیت این را داشتند که یک گروه موسیقی راحت بتواند به آنها تکیه کند و با اعتماد به نفس نامشان روی استیج حاضر شود، آغاز به کار کرده بود این بار از نوازندگان جوان هم کنار خود استفاده کرد.

پوستر کنسرت می توانست یک شوک باشد. نوازندگان میهمان نام هایشان برایت آشنا نیست. در لحظه اول تصور می کنی خب برای یک قطعه روی استیج می آیند اما صبر می کنی تا روز کنسرت تا ببینی از چه قرار است.

  ۲۵مهر ماه فرا می رسد و تو منتظر هستی تا ببینی جریان این نوازندگان مهمان چیست. «عرفان طیبی» گوشه استیج پشت کیبورد می ایستد و «امید فرهودنیا» در غیاب «بابک ریاحی پور» نوازنده اصلی گیتار بیس است. اولین قطعه شروع می شود و ناخود اگاه متعجب می شوی که چقدر جای این نوع موسیقی در این آشفته بازار کم است. چند قطعه می گذرد و با خود می گویی کاش آلبومشان زودتر منتشر شود.

در یک اتفاق نادر نوازنده درامز که «علیرضا طباطبایی» باشد پشت میکروفن می آید و می گوید که یکی از نوابغ درامز «مازیار عالمی» را معرفی می کنم و ساز را به او می سپارم. همیشه شنیده ای که همه موزیسین ها گفته اند که «درامز قلب تپنده گروه است» پس چرا یک همچین ریسکی دارد انجام می شود. اماباز هم صبر می کنی. قطعه شروع می شود و از همان لحظه اول فقط سعی می کنی صدای درامز را بشنوی. نه مثل اینکه انتخاب درست بوده و مازیار عالمی هم طبق گفته استادش نوازنده خوبی است.

قطعات نوستالوژی که خواندند برای چند لحظه تمام فکرت را می برد به خاطراتت و سعی می کنی صدای اصلی خواننده به ذهنت بیاید. سلو هایی که می شنوی، مخصوصا سلو «ماکان حافظی» حال خوبی به تماشاگران می دهد و این از تشویق های تماشاگران پیداست. کنسرت هر چه به پایانش نزدیک می شود، ناراحت می شود که چرا اجرای چنین کنسرت هایی رو به انقراض می رود. چرا فقط مخاطبین پاپ را انتخاب می کنند و فقط چرا چند خواننده مداوم روی استیج هستند.

کنسرت به پایان می رسد و فقط تو به عنوان یک مخاطب باید حسرت به دل بمانی که آیا باز هم می شود در چنین کنسرتی حضور داشته باشی؟!