شاید پیش از این به نظر می رسید که یک نگاه دولتی باعث شده تا سبکی مثل راک یا رپ در ایران مجوز نگیرد اما همین که زمزمه های اعطای مجوز به این سبک ها در محیط عمومی به گوش رسید، بعضی اهالی موسیقی خودشان در نقش یک سد ظاهر شدند. پس از کیوان ساکت و مجید اخشابی، حالا نوبت محمد سریر است که به رپ بتازد. گوشه ای از صحبت های او درباره این سبک را بخوانید:
اول باید در مورد اینکه رپ چقدر به موسیقی ربط دارد و آیا واقعا رپ در موسیقی جایگاهی دارد یک کالبدشکافی کنیم. در حوزه موسیقی کلامی این موسیقی چندان جایگاهی ندارد چون نغمگی و ملودی این نوع موسیقی در حول و حوش یک یا دو نت بیشتر حرکت نمی‌کند، بنابراین یک شکل تکراری است. از یک نت خاص که بر روی آن کلام گذاشته شده و در حقیقت یک ریتم مشخص و تکراری است.
در مجموع اگر از راه تعریف موسیقی بخواهیم بررسی کنیم باید گفت موسیقی بسیار ضعیفی دارد، چیزی که در این نوع موسیقی در غرب معمول بوده و شده است این است که آن را نوعی گلایه اجتماعی یا مطالبی را که جنبه شخصی دارند و شاید گاهی هم جنبه خیلی زیبایی در مفاهیمش ندارد، در قالب نوعی حرکت موسیقایی انتشار داده و اجرا می‌کنند. بنابراین اساسا مقوله‌ای به عنوان موسیقی برای رپ در کشور ما بسیار ضعیف است.
اگر بخواهیم درصدی از موسیقی برای رپ قائل شویم، شاید بتوان پنج درصد تا شش درصد آن را به عنوان موسیقی تعریف کرد و فقط ریتمش می‌تواند به عنوان بخشی (گوشه‌ای) از موسیقی تلقی شود.
رپ با موسیقی ایرانی هیچ نوع سنخیتی ندارد چون موسیقی مجموعه‌ای از نت‌هایی با ترتیب‌های مشخص و پایه‌هایی در یک چارچوب مطرح می‌شود، به عبارتی دیگر موسیقی بدون اینکه حتی کلامی روی آن باشد، جایگاه هنری خاصی دارد و ربطی به این ندارد که اگر کلام طنزآمیز را از روی آن برداریم موسیقی نخواهد بود. بنابراین فاکتور موسیقایی آن حذف شده و فقط بخشی از فاکتور موسیقایی آن یعنی ریتم در آن مانده که البته خود ریتم نمی‌تواند بیانگر یک چارچوب موسیقیایی باشد.
رپ موسیقی نیست که سبک داشته باشد من این را راحت به شما بگویم که رپ اصلا سبک نیست، بلکه نوعی بیان کلامی ریتمیک بدون موسیقی است. متن و تم و کلامش هم در حوزه‌های مقطعی مسائل اجتماعی، سیاسی، نقدهای عمومی یا طنز را بیان می‌کند. موسیقی یک وجه دراماتیک دارد قطعات آوازی در یک چارچوب درام است که چندان جنبه فردی نداشته، بلکه بیشتر به جنبه‌های عمومی و ارتباطات اجتماعی مانند: عشق، کمک و ... و وجه موسیقایی آن یعنی نغمگی و ملودی و تنظیم و ارکستراسیون و هارمونیزه کردن آن برمی‌گردد اما چون واجد شرایط دیگر موسیقی نیست و تنها ریتم است که وجود دارد، نمی‌تواند به عنوان موسیقی تلقی شود.
به نظر می‌آید این سبک هم ممکن است مدتی باعث تفریح مردم بشود، اما به اعتقاد من اگر رپ در غرب کاربرد گسترده‌تری بین جوانان دارد به دلیل آسانی کار است دلیلش هم این است که هیچ موسیقی در آن وجود ندارد و به خواننده‌ای با صدای خوب هم نیاز ندارد بلکه فقط امتیاز خواننده خواندن ریتمی و تند شعر است همچون شخصی که بتواند خیلی تند و پشت سر هم حرف بزند. تنها تخصص خواننده در اینجاست وگرنه کار چندان فنی و هنری صورت نگرفته است.
این نوع آهنگ ها نوعی وجه اعتراضی دارند که ناشی از نابسامانی‌ها یا ناراحتی‌هایی است که در مورد کارهایشان و افق های آینده‌شان احساس می‌کنند در حقیقت این نوع موسیقی جوانان را به نوعی از آن احساسات یا فکرها دور می‌کند و باعث می‌شود آنها مدتی به آن مسائل فکر نکنند ضمن اینکه اصولا یادگیری این نوع آثار خیلی ساده است چون فقط یک ریتم است و یک شعر!