علی جعفری پویان: ارکسترهای موسیقی مثل چاه‌های نفت هستند

علی جعفری پویان» یکی از نوازنده‌هایی است که حضور انفرادی او در زمینه انتشار آلبوم با استقبال مواجه شده است.

او در سال 92 آلبوم «رد انگشتان من» را منتشر کرد و این موضوع بازخوردهای گوناگونی به دنبال داشت. «رد انگشتان من» در دومین جشن سالانه «موسیقی ما» هم موفق شد در جمع نامزدهای بهترین آلبوم تلفیقی و سایر ژانرها قرار بگیرد. این مجموعه در سال 93 به چاپ دوم رسید و به گفته جعفری پویان احتمالاً باید منتظر چاپ سوم آن در سال 94 هم باشیم.

او در گفتگو با خبرنگار «موسیقی ما» درباره تیزری که برای آلبومش ساخته، بازخوردهای آن و البته ارکستر سمفونیک هم صحبت هایی را مطرح کرد.

علی جعفری پویان در ابتدا گفت: «آلبوم «رد انگشتان من» در سالی که گذشت به چاپ دوم رسید و امیدوارم که پس از ایام نوروز، شاهد چاپ سوم اثر باشیم. من این آلبوم را فقط کار خودم نمی دانم و در مقابل آن مسئولیت دارم. زیرا کار همه دوستان من به حساب می آید و به گونه های مختلف بالای سر این آلبوم ایستاده ام. کسانی که اثری را در این کشور منتشر می کنند از جانب فروشنده ها و ناشرین با حمایت مواجه نمی شوند. من به شهرهای زیادی رفتم و اصلا کار را در فروشگاه ها ندارند. به این ترتیب شما ناچار هستید که از امکانات مختلف برای اطلاع رسانی پیرامون کار خود استفاده کنید. من هم در هر فصلی که مردم بیشتر به خرید سی دی ترغیب می شوند سعی می کنم که برای آلبوم رد انگشتان من اطلاع رسانی انجام دهم تا در جریان جزئیات این اثر که برای آن بسیار زحمت کشیده شده قرار بگیرند. الان هم یک تیزر تصویری آماده کردیم تا در فضای اینترنت تبلیغاتی داشته باشیم.»

او سپس به تیزری که برای آلبوم رد انگشتان من آماده کرده اشاره داشت:«آقای فرید حامدی که در شاخه های مختلف هنر نظیر گرافیک و نوازندگی فعالیت می کند، لطف داشت و این تیزر را ساخت. حمایت دوستانه ای داشت و به صورت رفاقتی این کار را انجام داد. او و همسر من هم نریشن این کار را گفته اند. این یک کار کاملا خودجوش از جانب ما سه نفر بود. این کار را انجام دادیم تا آلبوم بیشتر معرفی شود.»

این نوازنده گلایه هایی را هم نسبت به سیستم پخش و توزیع آثار موسیقی داشت: «ما یک فروش مستقیم در تهران داریم. برخی فروشگاه ها معلوم الحال هستند و کاراکتر موسیقایی آنها فقط به فروش آثار ولتی محدود می شود و به قول خودشان، آلبوم های قاب دار برایشان به صرفه نیست. یک فروش شهرستان هم داریم که پخش کننده میزان آن را مشخص می کند. یعنی کسی که کار پخش را انجام می دهد می گوید که فلان کار را اصلا به فلان شهرستانها ندهید یا مثلا دو نسخه ارسال کنید! من هم یک فرد چندان معروف نیستم که اثرم شهرت زیادی داشته باشد. نه خواننده هستم و نه اینکه مردم آنقدر جلد آلبوم ها را نگاه می‌کنند تا متوجه شوند که چقدر فعالیت دارم. اگر هم تا حدودی شهرتی بین مردم دارم به دلیل درج اسم خودم در تیتراژهای برنامه‌های تلویزیونی است که باعث آشنایی مردم می‌شود. شناساندن نوازنده‌ها به مردم در این مملکت کار سختی است. از آنجایی که تصویر ما دیده نمی‌شود و امکانات تبلیغی برای معرفی خود نداریم، طبیعتاً مردم هم کمتر ما را می‌شناسند. زمانی که یک کار بی کلام منتشر می‌کنید، باز هم کار سخت تر می‌شود.»

بخش دیگری از گفتگوی ما به فعالیت های سال گذشته جعفری پویان اختصاص داشت: «بیشتر وقت من در سال 93 با «همایون شجریان» در تور «چرا رفتی» سپری شد و تجربه خوبی بود. این تور برای من به عنوان درس جامعه شناسی و مردم شناسی بود و فقط بعد موسیقی قضیه را در نظر نمی‌گیرم. ارتباط با مخاطبان موسیقی در شهرها و استان ها مختلف باعث شد تا به نکات مهمی از بابت علایق و سلایق مردم و... دست پیدا کنم. بخش دیگری از فعالیت های من با ارکستر مجلسی تهران و کنسرتی با حضور «علی قمصری»، «بردیا کیارس» و «محمد معتمدی» بود.  همچنین نسبت به بازگشایی ارکستر سمفونیک تهران هم احساس دین می کردم. نوازنده ها یک ارکستر نبودند و دور هم جمع شدند تا این کنسرت برگزار و فعالیت های ارکستر سمفونیک مجددا آغاز شود. در رابطه با شرایط کلی ارکستر سمفونیک، من هم همانند سایر موزیسین ها می توانم صحبت داشته باشم. اما صحبت کردن حساس است و باید نکات دقیقی بیان شود. امکانات سخت افزاری، نرم افزاری، خرید ساز و بودجه کلی ارکستر را هم لازم داریم. حداقل یک یا دو سال طول می کشد تا ارکستر، شکل حرفه ای به خود بگیرد. با چند جلسه تمرین و یک شب اجرا نباید انتظار داشته باشیم که معجزه ای رخ دهد. معجزه را آنهایی انجام دادند که در دو سال تعطیلی ارکستر توانستند خود را از لحاظ فیزیکی و روحی روی فرم نگه دارند. این افراد با حضور خودشان نشان دادند که افراد با ارزشی هستند. هر نوع فعالیت موسیقی در این کشور اگر رخ دهد، خوب است و ارکسترهای موسیقی مثل چاه های نفت هستند که همیشه به فرهنگ و اقتصاد و تربیت جامعه کمک کند.»

در دومین جشن سالانه «موسیقی ما» او موفق به کسب تندیس طلایی بهترین نوازنده سازهای غربی شد و آلبومش هم در جمع نامزدها قرار گرفت. علی جعفری پویان درباره این اتفاق هم گفت:«ابتدا از شما تشکر می کنم که تلاش کردید کیفیت جشن «موسیقی ما» را ارتقا دهید. همچنین قدردان زحمات شما برای ایجاد یک رقابت سالم بین موزیسین ها هستم و این حرکت به قدردانی از سایر عوامل موسیقی، به غیر از خواننده ها شده است. جایزه دومین جشن سالانه «موسیقی ما» را به منزله یک هدیه قلمداد می کنم و نمی توانم بگویم نشان برتری من نسبت به یک نوازنده دیگر است. در طول این هجده سالی که فعالیت حرفه ای انجام می دهم، اولین بار است که می بینم یک سیستم برای ما ارزش قائل و باعث تشویق ما می شود. برای نامزد شدن آلبوم رد انگشتان من هم بازتاب خوبی داشت و یک تبلیغ شیک و هنری برای آن بود.»

او نهایتاً افزود: «برای سال 94، کارهای جدید را آغاز می کنم و به دنبال انتشار کتابی برای نوازندگی ویولن هستم. البته کتاب آموزش ویولن نیست اما درباره این ساز است. هدف اصلی من یادگیری خودم است. بعد تحقیقی این پروژه باعث می شود که نکات بیشتری را بیاموزم و برای خودم جذابیت ویژه ای دارد.»