پیدا کنید اولین کسی که گفت رضا یزدانی خودش را با گفتن “بدون‌شک تنها کسی که هم‌اکنون می‌تواند کارهای مرحوم فرهاد را به بهترین شکل اجرا کند، من هستم.” با فرهاد مقایسه کرده است.
چند ثانیه به ذهن خود استراحت بدهید و بعد ادامه این یادداشت را بخوانید چون قرار است آنچه دیگر عزیزان متوجه آن نشده اند را قدم به قدم توضیح بدهم. در عبارتی که به نقل از رضا یزدانی عنوان کردم ثابت و متغیر را پیدا کنید. یک خواننده که می تواند به بهترین شکل آهنگ های فرهاد را اجرا کند. اینجا فرهاد ثابت و یک خواننده که رضا یزدانی است متغیر. می توان از این جمله اینگونه برداشت کرد که رضا یزدانی خود را در مقایسه با دیگر خواننده های حال حاضر، در مورد بازخوانی آثار فرهاد، پیشتاز و نفر اول می داند. از خود سوال کنید کجای این عبارت خبر از مقایسه رضا یزدانی با فرهاد دارد! از خدا میخواهم دوستان و عزیزان ما را به راهی هدایت کند که در مسیرشان از تخریب، دروغ پردازی و لطفه وارد کردن به قسمتی از بدنه موسیقی کشور عبور نکنند که متاسفانه خیلی از این اتفاقات جنبه شخصی دارد البته نه به این شکل که با رضا یزدانی مشکلی داشته باشند بلکه چشم بسته فرهاد را بر فراز قله ای دست نیافتنی می بینند. شکی نیست فرهاد یکی از بزرگان تاریخ موسیقی کشور است اما دلیلی ندارد شمشیر از روبسته شود. برای فهمیدن درستی یا نادرستی حرف یزدانی، او باید چند اثر فرهاد را به شکلی که می داند بازخوانی کند تا ببینیم حرفش از روی یقین بوده یا تنها چند واژه را پُشت هم چیده و عنوان کرده است. ناگفته نماند احتمال دارد بعضی دوستان دست از نوشتن بردارند و بدون واسطه، به رسم نیروهای خودسر مقابل استودیو یا خانه یزدانی تجمع کنند و فریاد شکایت سر بدهند. بازخوانی مقوله پیچیده ای است و بازی با خاطرات مردم است و نیاز به جسارت خاص خودش را دارد. اما جالب اینجاست که برداشت ها از حرف یزدانی اشتباه بوده و مورد استفاده شخصی قرار گرفته است.
پس از برداشت غلط و نوشتن از آنچه تا کنون فرصت بروز دادنش نبود، عده ای روی آوردند به زیر ذره بین بردن رضا یزدانی و کارنامه اش در موسیقی. آنچه نگارنده این یادداشت بر آن تاکید دارد این است که مگر ما چند نفر یا گروه را داریم که توانسته اند نظر قسمتی از مخاطبین سبک های غربی را در داخل کشور جلب کنند. رضا یزدانی جایگاهی دارد که نمی توان نادیده گرفت و متاسفانه عده ای قصد دارد با شیوه های مختلف پایه های این جایگاه را بلرزانند حتی اگر آن شیوه، زیر سوال بردن شخصیت و اعتقاد مسعود کیمیایی باشد. چه اهالی رسانه و چه آن هایی که در حوزه موسیقی فعالیت می کنند باید کمی آگاهانه تر رفتار کنند. یقین دارم هیچ کس پشت ما نیست و نخواهد بود غیر از خودمان. حتی به مخاطبین و مردم هم نباید زیاد خوشبین بود. مثال دیگری که به ذهن من می رسد گروه « The Ways » است که با سختی های فراوان، سال ها است که مسیر خود را ادامه می دهد و مخاطبین زیادی را هم پیدا کرده است اما عده ای قصد ضربه زدن به این گروه را داشتند و همان طور که انتظار می رفت نتیجه ای حاصل نشد. تمام افرادی که در حوزه موسیقی رپ، متال، راک و پاپ- راک مشغولند باید بیش از دیگر هنرمندان موسیقی بتوانند به هم اعتماد کنند و پُشت یکدیگر را خالی نکنند.
نکته دیگری هم برای مطرح کردن باقی مانده. هیچ خواننده ای را سراغ ندارم که کامل باشد و ایرادی در خود نداشته باشد. اما نقد کردن به صورتی که راهکار در دل خود نداشته باشد چندان درست نیست. مثل این است که بگوییم هوا آلوده است و ملت به مزر خفگی رسیده اند و در ادامه عنوان نکنیم که چه خوب است اگر بیشتر از مترو و اتوبوس استفاده کنیم به جای خودرو شخصی. رضا یزدانی ثابت کرده نقدهای منفی نسبت به فعالیت هایش را می شنود و جوابگوی آن ها است اما وقتی انتقاد به شکلی باشد که نباید، انتظاری از یزدانی نیست تا پای حرف هایمان بنشیند. شاید سبک رضا یزدانی در قالب یک راک ایده آل نباشد اما شرایط را هم کمی نگاه کنید. رضا یزدانی روی صحنه می ایستد و اثری مثل «قوی سیاه» و «دیوونه» را اجرا می کند. «شلیک کن رفیق» را اجرا می کند و هر بار خیلی چیزها نادیده گرفته می شوند. در انتها امیدوارم دلیل اتنخاب تیتر را نیز درک کرده باشید.