تورهای کنسرتِ بسیاری با عنوانِ «جاده ابریشم» از سوی گروه‌های مختلف برگزار شده و تقریبا در تمام این تورها ایران از مسیر جاده ابریشم حذف شده و به راحتی ما را دور می‌زدند.
تالار وحدت این بار حال و هوایی خاص‌تر از گذشته دارد. مثل دیگر کنسرت‌های موسیقی چهرههای مختلفی در تالار دیده می‌شوند، از اقشار مختلف، پیر، جوان و کودک. اما این بار چهره‌هایی خاص‌تر هم هستند. چینی‌های زیادی در سالن دیده می‌شوند. آنان آمده‌اند تا اجرای ارکستر فیلارمونیک کشورشان را ببینند.
انگار که خارجی نیستند. راحت می‌شود آنان را در کنار خود پذیرفت. آنان در نخستین نگاهشان با لبخندی بر لب پیغام دوستی را برایت می‌فرستند. انگار که اخم کردن و دشمنی کردن بلد نیستند. بی‌خود نیست که چینی‌ها در بیشترِ کشورهای دنیا هستند و اغلب هم موفق‌اند.
زنانشان برای داشتنِ حجاب و احترام گذاشتن به قانونِ کشورمان هزار و یک ایراد و مِنت نمی‌گذارند. جوری لباس پوشیده‌اند که گاهی تنها راهِ تشخیص چینی بودنشان، همان حالتِ چهره و چشم‌های بادامیشان است.
آمدن چینیان به ایران در سال‌های گذشته چیز عجیبی نیست. اقتصاد ما و این کشور در سال‌های گذشته ارتباطِ تنگاتنگی دارد. البته خیلی از ما تصور چندان خوبی از اجناسِ چینی نداریم؛ جنس‌هایی بُنجول که کیفیت خوبی ندارند. البته برخی از اهالی اقتصاد می‌گویند که چین اجناس درجه یک هم دارد و این تاجران ما هستند که سراغِ اجناسِ بی‌کیفیتِ آنان می‌روند.
به هر روی دیدارِ ایرانیان و چینیان در تالار وحدت این بار نه به خاطر اقتصاد که بهانه‌اش فرهنگ و هنر بود. هنری نه از نوع بُنجولش؛ هنری درجه‌ی یک. هنری جهانی که کیفیتش بر هیچ کسی پوشیده نیست.
ارکستر فیلارمونیک چین به ایران آمد تا در راهِ برگزاریِ تورِ «جاده ابریشم» سری هم به ایران بزند. در سال‌های اخیر بارها و بارها تورهای کنسرتی با عنوانِ «جاده ابریشم» از سوی گروه‌های مختلف برگزار شد اما تقریبا همه این گروه‌ها ایران را از مسیر جاده ابریشم حذف می‌کردند و ما را دور می‌زدند. البته خودِ ما هم چندان از این موضوع ناراحت نمی‌شدیم. مسئولان فرهنگی کشور ما دنبال دردسر نمی‌گشتند و ترجیحشان بر دور خوردن بود.
اما این بار ارکستر فیلارمونیک چین با تکیه بر وجهه‌ی جهانیِ علی رهبری به ایران آمد. آنان رهبری را می‌شناسند. برگزار کننده‌ی تورِ «جاده ابریشم» خودش به ایران می‌آید و از علی رهبری برای هدایتِ ارکستر فیلارمونیک چین دعوت می‌کند. رهبری شرط حضورش در چین را آمدنِ ارکسترِ چین به ایران قرار می‌دهد. آنان هم می‌پذیرند. به این ترتیب مقدماتِ برگشتنمان به مسیر جاده ابریشم فراهم شد.
برای شناختِ بیشترِ جایگاهِ علی رهبری در موسیقی کلاسیک جهان همین بس که؛ مدیر هنری ارکستر چین از 30 سال پیش رهبری را می‌شناخت. «لونگ‌یو» می‌گفت: «وقتی 30 سال پیش در آلمان تحصیلم را شروع کردم، رهبری چهره‌ای شناخته شده در موسیقی کلاسیک جهان بود».
شاید همین جایگاهِ علی رهبری موجب شد تا تالار وحدت شاهد دو شبِ ماندگار در تاریخش باشد. شب‌هایی که ارکستر فیلارمونیک چین کیفیتِ بالایی در اجرای موسیقی ارائه داد. شب‌هایی که موسیقی کلاسیک با تِمِ شرقی شنیده می‌شد. شب‌هایی که نوازندگان ایرانی در کنار نوازندگان چینی قرار گرفتند و ارکستری مشترک میان دو کشور شکل گرفت.
تاثیر حضورِ چنین ارکستری تنها در این موارد خلاصه نمی‌شود. رونقِ فرهنگ و هنر در معنای واقعی‌اش در چنین شرایطی است که شکل می‌گیرد. همه در تکاپو هستند. همه چیز به جریان می‌افتد. ارکستری به ایران می‌آید و ده‌ها رسانه‌ی تصویری و مکتوبِ خارجی و ایرانی خود را به تالار وحدت می‌رسانند تا این رویداد را منعکس کنند.
از چنین رویدادی جز به خوبی نمی‌شود یاد کرد. البته هستند رسانه‌هایی که در این‌باره سکوت میکنند؛ چرا که این رسانه‌ها بی‌شک نمی‌خواهند از جمهوری اسلامی ایران در مجامع بین‌المللی به نیکی یاد شود. این رسانه‌ها همیشه تلاش کرده‌اند تا چهره‌ی بین‌المللی ما را مخدوش کنند. پس بی‌شک در انعکاسِ رویدادی مهم در عرصه‌ی هنر در کشور ما سکوت میکنند.
بهتر است برای مقابله و منزوی کردن این رسانه‌ها که بی‌شک دشمنان ایران هستند، در همین رویه گام برداشت و گروه‌ها و ارکسترهای مهم و البته موجهِ موسیقی جهان را به ایران دعوت کرد. وقتی چهرههای شناخته شده‌ی موسیقی جهان با تکیه برو وجهه‌ی جهانیِ برخی از هنرمندان ما می‌خواهند به ایران بیایند، نباید مسیر را دشوار و یا مسدود کرد. شاید بهتر باشد راه را هموار کنیم تا همین هنرمندان با کمترین هزینه‌ای به سفیرانِ ما تبدیل شوند.
البته نباید این دعوت‌ها با تقبل هزینه‌های هنگفت باشد یا این که هر گروهی را دعوت کرد. همین آمدن ارکستر فیلارمونیک چین هزینه‌ی چندانی برای ما در بر نداشت. این ارکستر هزینه سفرش را خودش متقبل شده و ایران، تنها هزینه اقامتِ ارکستر را پذیرفته است. چنین هزینه‌ای در قبالِ تاثیر این رویداد بر وجهه‌ی بین‌المللی ایران چندان به چشم نمی‌آید. این نکته را هم نباید فراموش کرد که اجرای ارکستر فیلارمونیک چین بلیت‌فروشی هم داشته و درآمد خوبی از این راه نصیب بنیاد رودکی شده است.
هر گروه و هر هنرمندِ شناخته شده‌ای که وجهه‌ی جهانی داشته باشد؛ با آمدنش به ایران می‌تواند مُبلغ و سفیر خوبی برای ما باشد. این هنرمندان بعد از سفرشان به ایران واقعیت‌هایی که می‌بینند را برای رسانه‌ها و مردمانِ دیگر کشورها بیان میکنند. با چنین رویه‌ای است که می‌توان گام در بهتر کردنِ چهره‌ی بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران برداشت.