پنجشنبه شانزدهم مهر، تالار وحدت، باز هم میزبان علی رهبری و ارکستر سمفونیک بود. کنسرتی که بر خلاف روال معمول، تنها با پنج دقیقه تأخیر آغاز شد. اما نه با موسیقی ارکستر، که با سرود ملی و قرائت قرآن.
به گزارش رایوپدیده به نقل از موسیقی فارس، پنجشنبه شانزدهم مهر، تالار وحدت، باز هم میزبان علی رهبری و ارکستر سمفونیک بود. کنسرتی که بر خلاف روال معمول، تنها با پنج دقیقه تأخیر آغاز شد. اما نه با موسیقی ارکستر، که با سرود ملی و قرائت قرآن. سپس اعضای ارکستر وارد شدند و با اشاره ارکستر مایستر، همهمه کوک سازهای زهی و بادی شروع شد و در سکوت ارکستر و انتظار برای آمدن رهبر، علی مرادخانی، معاون وزیر فرهنگ و ارشاد، وارد شد. مهمان‌های ویژه هم پیش از این وارد شده بودند. بهرام عظیمی، رامبد جوان و ....
چند دقیقه‌ای، دکتر فریدزاده به مناسبت افتتاحیه کنسرت مهر تا مهر و تقارن آن با فاجعه‌ی منا به سخنرانی پرداخت و گفت: این مراسم برای احترام به همه قربانیان و مجروحان مناسک حج امسال برگزار شده است. او در ادامه گفت: موسیقی در سرزمین ما علیرغم سابقه تاریخی طولانی، امروز از منظر اهل نظر و تفکر، غایب است. تذکر من چیزی جز جلب توجه به این غیاب بزرگ نیست. موسیقی جایی‌ست که در آن علم و فلسفه و هنر با آن ملاقات می‌کنند و نتیجه این ملاقات، ضیافتی‌است که روح آدمیزاد در آن جان تشنه خود را سیراب می‌کند.
سخنرانی تمام می‌شود و دوباره ارکستر مایستر نتی را به اعضا می‌دهد تا سکوت تأخیر با همهمه سازها پر شود. دوباره سکوت و انتظار... و این بار با تشویق مردم، علی رهبری به روی صحنه می‌آید.
ساعت هنوز به ده نرسیده که «روز غم»، اثر «بهزاد عبدی»، شروع می‌شود و خواسته‌ی رهبری از مخاطبانش این است که به احترام قربانیان منا، بعد از این قطعه، تشویق نکنند. خواسته‌ای که اجابت نشد!
روز غم، با حال و هوایی مانند «زیر تیغ» حسین علیزاده شروع می‌شود، اما این حال و هوا، چندان ادامه پیدا نمی‌کند و بعد از چند اوج و فرود، به پایان می‌رسد.
سالن هنوز پر نشده و تشویق‌های مردم، کم‌صداست... رهبری می‌رود.. ارکستر پا می‌کوبد.. صدای تشویق‌ها هم‌چنان کم است.. چندبار رهبری می‌رود و می‌آید.. اما انگار این دلخوری رفع نمی‌شود و بالاخره مدیر هنری ارکستر سمفونیک، لب به سخن باز می‌کند که: ما در یک مملکت‌ایم و باید سطح‌مان هم با هم پیشرفت کند. ارکستر نباید بعد از اجرا برای مردم دست بزند. همه جای دنیا وقتی ارکستری در این سطح اجرا می‌کند مردم از دست زدن کلافه می‌شوند نه اینکه ارکستر خجالت بکشد و خودش شروع کند به دست زدن! این بچه‌ها تمام هفته را زحمت کشیدند. بچه‌های خودتان هستند.
بالاخره مردم، تشویق های شان را شدیدتر و بیشتر کردند و رهبری به مخاطبانش گفت: این بچه‌ها باید محبوب شوند.
بخش اول کنسرت با خروج اعضای گروه از صحنه به پایان رسید و پس از آنتراکت، گروه کر هم به ارکستر سمفونیک اضافه شد که تعداد زیاد گروه کر و سپس، گروه کر کودکان و نوجوانان، تشویق‌های مردم را دوچندان کرد.
قطعه 25 قسمتی «کارمینا بوارنا» اثر «کارل اف»، محتوای بخش دوم کنسرت بود که در پایان، باز هم علی رهبری با مردم صحبت کرد و خبر خوش این کنسرت را اینگنونه اعلام کرد که بچه‌ها هر دفعه بهتر از قبل ساز می‌زنند. او پس از تشکر از کسانی که در اداره‌‌ها و سازمان‌ها با این ارکستر همراهی کردند، در ادامه پا کوبیدن اعضای ارکستر گفت: این ارکستر 210 نفره، شامل 210 جوان این مملکت است و شاید معنی پا کوبیدن این‌ها، طلب حقوق بیشتر باشد.
سپس علی رهبری از نوازندگان اول ویولون و فلوت، ظهیرالدینی و سمیعیان تقدیر و تشکر کرد و همچنین گروه کر نوجوانان و کودکان و چند عضو دیگر را برای تشویق به جلوی صحنه آورد.
او در پایان به دکتر کمال پورتراب هم اشاره کرد که هم در کنسرت بود و هم در تمرین‌های ارکستر حضور داشت و از او به عنوان معلم معلم معلم معلم‌های ما یاد کرد.