حسین علیزاده استاد موسیقی ایرانی دلایل نپذیرفتن لقب شوالیه از فرانسه را تشریح کردو گفت: برای هنرمندان خیلی عناوین مسخره‌ای‌است که بگوییم ما سرباز فرهنگی فرانسه هستیم.
به گزارش خبرنگار مهر، این استاد موسیقی ایرانی در نشستی که ظهر شنبه در تالار فجر دانشگاه شیراز با هدف پرسش و پاسخ برگزار شد با بیان اینکه ممکن بود در شرایط دیگری نشان شوالیه دولت فرانسه را می پذیرفت، از بازی های سیاسی گلایه و عنوان کرد: در آن شرایط عقلم این فرمان را داد که آن نشان و جایزه را نپذیرم. زیرا گاهی نگرفتن برخی تقدیرها و جوایز مهمتر از گرفتن آن‌هاست.
وی در ابتدای این نشست که همزمان با کنسرت خود در شیراز برگزار شد، در جمع دانشجویان رشته موسیقی از رابطه خود با شهر شیراز ابراز خشنودی کرد و گفت: از سالهای دهه ۵۰ در سنین ۲۰ سالگی این شانس را یافتم که فعالیت هنری را در شیراز آغاز کنم. زیرا مقدس ترین جای دنیا نزد مردم شیراز و حافظیه است. از این رو نیازی نیست روی نقشه جغرافیا شیراز را به کسی نشان داد زیرا شمیم این شهر در جای جای گیتی پیچیده است.
نیاز است به زبان اصیل فارسی و ایرانی بازگردیم
علیزده در بخش مقدماتی سخنان خود با گلایه از نزول کیفی زبان فارسی، اظهار کرد: نیاز است به زبان اصیل فارسی و ایرانی بازگردیم، زیرا ما اکنون وارث زبانی هستیم که دستخوش تحولات نامناسب است.
وی با یادآوری اینکه نپذیرفتن عنوان شوالیه کشور فرانسه را در نامه ای که بی درنگ پس از اعلام این موضوع به مردم ایران و مردم فرهنگدوست فرانسه توضیح داده است، ادامه داد: آن نامه را از جان و برآمده از باورم نوشتم و اینکه تاکنون سکوت اختیار کرده ام بدین خاطر است که نیاز نبود به هرجایی توضیح دهم زیرا در آن یادداشت همه دلایلم به روشنی آمده است.
خالق آثار ارزشمند موسیقایی ایرانی خطاب به دانشجویان رشته موسیقی، گوشزد کرد: به این رشته حرمت بگذارید تا احترام آن در جامعه هم به جا آورده شود. زیرا چنانچه شرایط ایده آلی هم بر جامعه حاکم باشد اگر فرهنگ نداشته باشیم دارای فایده نیست.
علیزاده که نخستین هنرمند ایرانی نامزد دریافت جایزه موسیقی گرمی است آنچه را در حق موسیقی و شرایط آن مرتب مورد انتقاد قرار می گیرد را رد کرد و گفت: حرمتی که اکنون موسیقی دارد در گذشته نداشت زیرا حتی می توانست موسیقی وجود نداشته باشد. گرچه این هنر با نیم نگاهی به مشکلات دست و پنجه نرم می کند، اما حال این موسیقی حرمت یافته است.
علیزاده در بخش دوم این نشست به پرسشهای دانشجویان پاسخ داد و عنوان کرد: موسیقی اصیل ایرانی در شرایط کنونی با آنچه در بوق و کرنا قرار می گیرد متفاوت است زیرا همه موسیقی ایرانی آن چه که مورد انتقاد قرار می گیرد نیست.
شهرستانها در مرحله خودکفایی موسیقی قرار دارند
وی شهر شیراز را به خاطر بهره مندی از نوازندگان و هنرمندان موسیقی در صدر کشور دانست و گفت: شهرستانها در مرحله خودکفایی موسیقی قرار دارند، زیرا در سراسر ایران هنرمندان و نوازندگان بیش از مرکز کشور به فعالیت می پردازند.
علیزاده در پاسخ به پیشنهاد یکی از دانشجویان برای تکنوازی در این نشست هم قول داد بدون تشریفات مرسوم و بلیت فروشی در تالار فجر دانشگاه شیراز برای دانشجویان به هنرنمایی بپردازد.
او که به همراه محمد معتمدی کنسرت ایرانی گروه موسیقی هم آوایان ۱۱ و ۱۲ دی ۱۳۹ماه جاری در تالار حافظ برگزار کرد، در ادامه این نشست درباره موسیقی تلفیقی که یکی از دانشجویان شرایط آن را در ایران جویا شد برشمرد و گفت: همه ژانرهای موسیقی لازمه پیشرفت این هنر اصیل است. در چندسالی که موسیقی تلفیقی رواج یافته با وجودی که در دنیا جنگ و خونریزی نقاط مختلف را در بر گرفته و پول ها و سرمایه ها صرف این بحرانها می شود درحالیکه مردم خواستار صلح و آشتی اند موسیقی زبان مشترکی است که می تواند دل ها را به هم نزدیک گرداند. بدین خاطر موسیقی های مختلف باید در کنار یکدیگر قرار گیرند تا زبانی نو در برقراری صلح و آرامش جهانی رقم بخورد. در ایران هم باید مراقب بود به بهانه تلفیق با موسیقی های دیگر نقاط دنیا در آنها حل نشویم.
خالق اثر ارزشمند تلفیقی «به تماشای آب های سپید» هدف موسیقی تلفیقی را نزدیکی ملل دانست و گفت: این بدین معنی نیست که یک موسیقی در موسیقی نقاط دیگر دنیا حل و پنهان شود.
وی با اشاره به مطلب فوق در جواب اینکه موسیقی مدرن چه تبعاتی برای موسیقی ایرانی در پی دارد، پاسخ داد: تهاجم فرهنگی زمانی اتفاق می افتد که موسیقی داخلی آسیب درونی ببیند.
صداسازی دکانی برای مطرح شدن است
علیزده صداسازی در آواز ایرانی را دکانی برای عده ای که به واسطه آن خود را مطرح سازد دانست و افزود: از آنجاکه در آواز ایرانی صداسازی به شکل آکادمیک نداریم و در هیچ یک از دانشگاه و مراکز آموزش عالی موسیقی آواز به شکل تخصصی فراگرفته نمی شود آسیب هایی به آن وارد شده است.
نوازنده آلبوم موسیقی «آن و آن» با بیان اینکه آواز ایرانی خاص خود این سرزمین است و نمی شود با تکنیک های غربی آن را سنجید، یادآور شد: صداسازی یا تکنیک در خواندن و نواختن بسیار بدین منظور از اهمیت برخوردار است.
علیزاده درباره تجربه های تلفیقی خود با نوازندگان خارجی، اشاره کرد: آنچه تجربه کردم این است که هرچه به ماهیت فرهنگی خود بیشتر آشنا شویم از دل آن می توانیم به موسیقی جهانی برسیم.
در جریان این نشست که در آستانه واپسین کنسرت خود در شیراز با همراهی گروه هم آوایان با عنوان «بحر طویل» برگرفته از فرم ادبی ـ موسیقایی کهن مردم ایران با نگاهی تازه بر روی اشعار سیروس جمالی اجرا می شود، بابک قلی زاده، هنرمند نوجوان ۱۱ ساله به اجرای تکنوازی «نی» پرداخت که مورد تشویق استاد علیزده قرار گرفت.
در پایان این نشست هم توسط کانون موسیقی دانشگاه شیراز با حضور رئیس انجمن موسیقی استان فارس و معاون فرهنگی دانشگاه شیراز از استاد حسین علیزاده با اهدا لوح تقدیر شد.
در کنسرت تازه حسین علیزاده و گروه موسیقی «هم‌آوایان» در شیراز قطعات و تصانیفی بر روی اشعار فریدون مشیری، سیمین بهبهانی، حافظ و ... نواخته شد که در دستگاه‌های چهارگاه و راست‌پنج‌گاه به اجرا در می آید.