به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید
امید نیست که دیگر به عقل بازآید

بیا و گونه زردم ببین و نقش بخوان
که گر حدیث کنم قصه‌ای دراز آید

خروشم از تف سینست و ناله از سر درد
نه چون دگر سخنان کز سر مجاز آید

به جای خاک قدم بر دو چشم سعدی نه
که هر که چون تو گرامی بود به ناز آید