چه غم دارد ز خاموشی درون شعله پروردمکه صد خورشید آتش برده از خاکستر سردمبه بادم دادی و شادی، بیا ای شب تماشا کنکه دشت آسمان دریای آتش گشته از گردمشرار انگیز و توفانی، هوایی در من افتاده ستکه همچون حلقه ی آتش درین گرداب می گردمبه شوق لعل جان بخشی که درمان جهان با اوستچه توفان می کند این موج خون در جان پر دردموفاداری طریق عشق مردان است و جانبازانچه نامردم اگر زین راه خون آلود برگردمدر آن شب های توفانی که عالم زیر و رو می شدنهانی شبچراغ عشق را در سینه پروردمبر آری ای بذر پنهانی سر از خواب زمستانیکه از هر ذره دل آفتابی بر تو گستردمز خوبی آب پاکی ریختم بر دست بد خواهاندلی در آتش افکندم، سیاووشی بر آوردمچراغ دیده روشن کن که من چون سایه شب تا روزز خاکستر نشین سینه آتش وام می کردم