نمی دانم چرا ناگه نمودی مویت را کوته
آی آی یای یای
سر زلف پریشان را ز دامانت کردی جدا
آی آی یای یای
فکندی بر خاک پایت بیافتاد از شانه هایت
آی آی یای یای
آمد باد بهار ، سرمست و بی قرار
رقص آن گیسوی پریشانت کو
بویی از لطافت آزرده شانه ات در زیر بار گیسو
روزی در آغوش تو بود زیب بر و دوش تو بود
آی آی یای یای
کو دگر آن رنگ و بویش رقص به باد آرزویش
آی آی یای یای
این حال من این روز او این قصه ی جانسوز او
آی آی یای یای
آمد باد بهار ، سرمست و بی قرار
رقص آن گیسوی پریشانت کو
بویی از لطافت آزرده شانه ات در زیر بار گیسو
آی آی یای یای
آی آی یای یای
آی آی یای یای
آمد باد بهار ، سرمست و بی قرار
رقص آن گیسوی پریشانت کو
کوهی از لطافت آزرده شانه ات در زیر بار گیسوهس