(متن شعر ابتدای قصه)
آی قصه قصه قصه، نون و پنیر و پسته
یه قصه ی درسته، نه دست و پا شکسته
خانم اینجا نشسته، آقا اونجا نشسته
تو فکر ندارن غصه، آی قصه قصه قصه

(متن قصه)
روزی روزگاری،
دختری مهربان در كنار باغ زیبا و پر گل زندگی می كرد،
كه به ملكه گل ها شهرت یافته بود.
چند سالی بود كه او هر صبح به گل ها سر می زد،
آن ها را نوازش می كرد و سپس به آبیاری آن ها مشغول می شد.

مدتی بعد، به بیماری سختی مبتلا شد و نتوانست به باغ برود.
دلش برای گل ها تنگ شده بود و هر روز از غم دوری گل ها گریه می كرد.
گل ها هم خیلی دلشان برای ملكه گل ها تنگ شده بود،
دیگر كسی نبود آن ها را نوازش كند یا برایشان آواز بخواند.

روزی از همان روزها، كبوتر سفیدی كنار پنجره اتاق ملكه گل ها نشست.
وقتی چشمش به ملكه افتاد فهمید، دختر مهربانی كه كبوتر ها از او حرف می زنند، همین ملكه است،
پس به سرعت به باغ رفت و به گل ها خبر داد كه ملكه سخت بیمار شده است.

گل ها كه از شنیدن این خبر بسیار غمگین شده بودند، به دنبال چاره ای می گشتند.
یكی از آن ها گفت : « كاش می توانستیم به دیدن او برویم ولی می دانم كه این امكان ندارد! »
كبوتر گفت : « این كه كاری ندارد، من می توانم هر روز یكی از شما را با نوكم بچینم و پیش او ببرم. »

گل ها با شنیدن این پیشنهاد كبوتر خوشحال شدند و از همان روز به بعد
كبوتر ، هر روز یكی از آن ها را به نوك می گرفت و برای ملكه می برد
و او با دیدن و بوییدن گل ها، حالش بهتر می شد .

یك شب، كه ملكه در خواب بود، ناگهان با شنیدن صدای گریه ای از خواب بیدار شد.
دستش را به دیوار گرفت و آرام و آهسته به سمت باغ رفت،
وقتی داخل باغ شد فهمید كه صدای گریه مربوط به كیست،
این صدای گریه غنچه های كوچولوی باغ بود .
آن ها نتوانسته بودند پیش ملكه بروند، چون اگر از ساقه جدا می شدند نمی توانستند بشكفند،
در ضمن با رفتن گل ها، آن ها احساس تنهایی می كردند .

ملكه مدتی آن ها را نوازش كرد و گریه آن ها را آرام كرد
و سپس به آن ها قول داد كه هر چه زودتر گل ها را به باغ برگرداند .

صبح فردا، گل ها را به دست گرفت و خیلی آهسته و آرام قدم برداشت و به طرف باغ رفت،
وقتی كه وارد باغ شد ، نسیم خنک صبحگاهی صورتش را نوازش داد و حال بهتر پیدا كرد،
سپس شروع كرد به كاشتن گل ها در خاك .
با این كار حالش كم كم بهتر می شد،
تا اینكه بعد از چند روز توانست راه برود و حتی برای گل ها آواز بخواند .

گل ها و غنچه ها از اینكه باز هم كنار هم از دیدار ملكه و مهربانی های او،
لذت می بردند خوشحال بودند و همگی به هم قول دادند كه سال های سال در كنار هم،
همچون گذشته مهربان و دوست باقی بمانند و در هیچ حالی ، همدیگر را فراموش نكنند و تنها نگذارند.

(متن لالایی پایان قصه)
لالایی کن بخواب، خوابت قشنگه
گل مهتاب شبا هزارتا رنگه
یه وقت بیدار نشی از خواب قصه
یه وقت پا نذاری تو شهر غصه
لالایی کن لالایی کن، مامان تنهات نمیذاره
دوستت داره دوستت داره
میشینه پای گهواره
لالا لالا
لالا لالا