در شب تیره، دیوانه‌ای، کاو
دل به رنگی گریزان سپرده
می‌کند داستانی غم‌آور
از دلی رفته دارد پیامی
داستان از خیالی پریشان
عاشق - «ای دل من، دل من، دل من
از تو آخر چه شد حاصل من
آخر ای بینوا دل! چه دیدی
که ره رستگاری بریدی؟
می‌توانستی ای دل رهیدن
گر نخوردی فریب زمانه
آنچه دیدی، ز خود دیدی و بس
هر دم از یک ره و یک بهانه
تا تو ای مست! با من ستیزی
تا به سرمستی و غمگساری
با فسانه کنی دوستداری
مبتلایی نیابد به از تو»
افسانه - «مبتلایی که ماننده‌ی او
کس در این راه لغزان ندیده
آه! دیری است کاین قصه گویند:
از بر شاخه مرغی پریده
رهروان اندر این راه هستند
کاندر این غم، به غم می‌سرایند
سال‌ها با هم افسرده بودید
او تو را بوسه می‌زد، تو او را»
عاشق - «سال‌ها با هم افسرده بودیم
سال‌ها همچو واماندگانی
لیک موجی که آشفته می‌رفت
بودش از تو به لب داستانی»
افسانه - «من بر آن موجِ آشفته دیدم
یکه‌تازی سراسیمه»
عاشق - «اما من سوی گلعذاری رسیدم»
افسانه - «من در این لحظه از راه پنهان»
نقش می‌بستم از او بر آبی»
عاشق - «آه، من بوسه می‌دادم از دور
بر رخ او به خوابی، چه خوابی
ای فسانه، فسانه، فسانه
چیستی؟ ای نهان از نظرها