مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی قبار الود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور
میروم از خویش و میمانم ز خویش
هرچه برجا مانده ویران میشود
روح من چون بادبان قایقی در افق ها دور و پنهان میشود

خاک میخواند مرا هر دم به خویش
میرسم از ره که در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب
گل بروی گور غمناکم نهند
لیک دیگر پیکر سرد مرا
میفشارد خاک دامنگیر خاک بی تو
بی تو دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک
بی تو دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک