چون آهوی خرامان مستانه میگریزی
از ما کشیده دامان مستانه میگریزی
دل را نکرده درمان یکباره میشتابی
سر را نداده سامان مستانه میگریزی
ای چشم جان به راهت وی کام دل نگاهت
چند از ندیده کامان مستانه میگریزی
خود شعله درفکندی در نای عشق بازان
وز آتشین کلامان مستانه میگریزی
چون آهوی خرامان مستانه میگریزی
از ما کشیده دامان مستانه میگریزی
ای چهره ات چو خورشید سرخ از صفای مستی
از ما شکسته جامان مستانه میگریزی
با ما شکسته حالان رندانه می نشینی
وز ما اسیر دامان مستانه میگریزی
ای دل به کوی رندان بدنامی ات مبارک
کز کوی نیک نامان مستانه میگریزی